بسم الله الرحمن الرحیم
ما در اسلام دیدیم که بسیاری از امور هست که دین به آنها برچسب (لکل داء دواء ) را زده یعنی برای همه بیماری ها درمان است.
مثل عسل . سیاهدانه . دعا . اسفند . حجامت . نمک . آب باران . تربت سید الشهدا علیه السلام و ...
جالب اینکه بعضا دیده می شود بعضی از این اقلام در بیماری ها با سه طبیعت مختلف تجویز شده و افراد هم در مان شده اند.
مثلا اسفند هم برای سوداء هم بلغم و هم صفرا که طبیعت خود اسفند را دارد استفاده می شود.
اما در طب سنتی این ادعا را قبول ندارند و می گویند اولا که هر گیاهی مربوط به منطقه و افراد خاص خودشان است یعنی زیتون چون در شمال کشور می روید همان جا باید مصرف شود و کنجد هم مخصوص یزدی هاست و یک حدیث هم که معلوم نیست ار کجا آورده اند هم موید حرف خودشان می آورند که حضرت علی علیه السلام فرموده اند(داوو مرضاکم بعقاقیر بلادکم) که سر تا پای حدیث خودش را آشکار کرده که از معصوم صادر نشده است.
اما با این حال اگر کسی سند این حدیث را در کتب معتبر شیعه پیدا کرد اطلاع دهد تا ما این پست را حذف کنیم.
اما دلیل ما برای رد حرف آنها این است که مگر می شود زیتون که طب سنتی طبع آن را گرم و خشک می داند فقط مخصوص شمالی ها که طبع آنها سرد و تر است باشد .
عزیزان نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله در مدینه با آن طبع گرم و خشک آنجا امر به خوردن زیتون فرمودند و خرما را هر روز خودشان که باز هم طبع گرمی داشته اند می خوردند و به مردم مدینه هم توصیه می کردند.
