در جامعه فعلی افراد گرسنگى را بزرګترین دشمن خود می دانند تا جایی که این تفکر را از کودکی در ذهن بچه های خود ملکه می کنند و هر روز هم به آنها ګوشزد می کنیم که : (مامان این تغذیه را ببر مدرسه که خدایی نا کرده ګرسنه نشی). مګر گرسنگى چه غولی است که اینقدر بچه را از آن می ترسانید . شما مګر شیعه همان علی (علیه السلام) نیستید که می فرمایند: من اینقدر به خودم گرسنگى می دهم که به یک تکه نان ولع پیدا کنم یا بعضا از فرت گرسنگى سنګ به شکم خود می بستند ،اینها فقیر که نبودند.
مګر ما تسلیم اسلام پیامبری نشدیم که می فرمایند: اصلا بیماری با گرسنگى جمع نمی شود.
پس چرا؟؟؟
